Midden in de Alblasserwaardse polder en omgeven door groen runt Suzan een bed and breakfast.…
Artikel AD: Zelfs een verkeersongeluk sloeg oud-burgemeester Van Ee niet uit het veld: ‘Niet klagen, maar dragen’
In de rubriek Van wieg tot graf vertellen we het verhaal achter een familiebericht. Deze keer het levensverhaal van Coert van Ee (1954-2020). Niets leek de verbindende oud-burgemeester van Zederik eronder te krijgen. Na een verkeersongeluk en nierfalen zette hij door, maar corona kwam Coert van Ee uit IJsselstein niet te boven.
Een decemberavond in 2015 begon feestelijk, maar zou traumatisch worden. Tot tevredenheid van Coert van Ee had de gemeenteraad van Zederik ingestemd met een fusie tussen Vianen, Zederik en Leerdam. Toen de burgemeester daarna met zijn vrouw huiswaarts reed, botste hij op een bus. Hij verloor een oog en liep hersenletsel op. De burgemeester wachtte een zwaar revalidatietraject, terwijl zijn gezondheid daarvoor al niet optimaal was door nierproblemen.
Maar denk niet dat Coert zomaar het bijltje erbij neergooide. Nooit. Het werk was veel te leuk. Als ‘buitenstaander’ had de geboren Jutphanees zich zeer geliefd gemaakt in Zederik. Hij las zich goed in, luisterde naar burgers en was altijd goedgehumeurd. Bij conflicten trad hij op als bruggenbouwer.
De burgemeester was nog niet klaar. Bij het fusieproces zou hij personeel als aandachtsgebied krijgen. Dat was op zijn lijf geschreven. Na een herstelperiode ging hij weer aan de slag. Hij liep zonder te klagen op zijn tandvlees, maar al snel bleek dat niet meer te doen. Bij zijn afscheidsreceptie in 2016 spraken ruim vierhonderd mensen persoonlijk hun waardering uit.
Na zijn vertrek als burgemeester was stilzitten er niet bij. Voetbalvereniging JSV vroeg hem terug te keren als voorzitter. Ooit had hij er succesvolle jaren gehad. Hij had de club geherstructureerd, waarna het eerste elftal promoveerde. Tegen een nieuw voorzitterschap kon hij geen nee zeggen. Maar de club was veranderd. Met veel meer leden en mondigere ouders. Zijn lichaam dwong hem ook daar mee te stoppen.
Dat was geheel tegen zijn natuur in. Vanaf het moment dat zijn vader hem zei dat er niet meer inzat dan de LTS, wilde hij het maximale uit zichzelf halen. Hij voltooide de MTS. Gesteund door zijn vrouw Marion, die hij ontmoette in de Utrechtse dancing Don Quichot, verkoos Coert een internationale carrière in de ICT. Met jonge kinderen verbleef het echtpaar in Newbury, Wiesbaden en vervolgens Cambridge. Daarna kwam Coert in Houten terecht.
Nieuwe nier
Naast zijn werk koos hij voor de politiek. Hij richtte het CDA Nieuwegein op, kwam in 1982 in de gemeenteraad, werd in 1992 voorzitter van het CDA in IJsselstein, was in 2002 formateur van het college in Houten en zat van 2007 tot 2011 in de Provinciale Staten van Utrecht. Daarna werd hij burgemeester. Hij schroomde niet zijn nek uit te steken. Tegen de partijlijn in sprak hij zich openlijk uit voor de nieuwe Donorwet. Dat had niets te maken met het feit dat hij zelf in 2000 een nieuwe nier had gekregen. ,,Ik heb mij altijd willen inzetten voor de medemens. Het afstaan van een nier of een hart is bijna het grootste offer wat iemand kan geven en het ultieme gevoel van naastenliefde”, zei hij in een radio-interview.
Bescheiden, betrokken, innemend. Zo kennen zijn gezinsleden hem ook. Was iedereen over de vloer, dan bloeide hij op. Hij was trots op zijn gezin. Zijn zoon Vincent en dochter Elise gaf hij binnen kaders de vrijheid. Door zelf te laten zien wat je in je leven allemaal kunt doen, werd hij in veel opzichten een voorbeeld.
Schaterlachen
Coert toonde ook aan dat er meer is dan werk. Hij sprak hartelijk met iedereen, van jong tot oud, en had allerlei vrijwillige bestuursfuncties, zoals bij Den Hâneker, het Rode Kruis in IJsselstein en Nierpatiënten Vereniging Nederland. Daarnaast was hij een genieter. Hij kon schaterlachen om Engelse humor, draaide veel muziek, had een voorliefde voor Italië, was opvallend gekleed met sjaal en hoedje, rookte vroeger graag een sigaartje en reed in een Alfa Romeo Spider.
Ondanks zijn fysieke kwalen stond hij zo lang mogelijk middenin het leven. Dus zette hij ondanks pijn anderen in het licht als er gespeecht moest worden en genoot hij van de prille levensfase van zijn kleinkinderen. Toen een verblijf in het St. Antonius Ziekenhuis noodzakelijk bleek, was in eerste instantie niet duidelijk dat zijn levenseinde nabij was. Corona gaf een harde zet. Coert van Ee werd 66. Laatste goede gesprekken kon hij niet met iedereen voeren, maar zijn nalatenschap is sterk. Wanneer zijn kinderen zich nu minder sterk voelen, denken zij aan hun vader en voelen de steun in hun rug om door te gaan. ,,Niet klagen, maar dragen.”
Bron: AD Rivierenland/Beeld: Privéfoto
Gerelateerde berichten
