Door minder te maaien ontstaat een bloemenzee in de polder

VAN NATURE | De Louisa- en Cannemanspolder op het eiland van Dordrecht was jaren geleden een eentonige vlakte. Door minder te maaien is er geleidelijk een bloemenzee ontstaan.

De Louise- en Cannemanspolder ligt ten zuiden van de Wieldrechtse Zeedijk en grenst aan het bosgebied De Elzen. Beide terreinen werden lange tijd als agrarisch land gebruikt. Na de beplanting van De Elzen volgde in een later stadium (2009) de Louise- en Cannemanspolder.

In tegenstelling tot De Elzen moest deze polder echter zo ingericht worden dat het open karakter behouden bleef. Op enkele percelen werden struiken en bomen geplant en daar bleef het bij. Men legde in het gebied bovendien een wandelpadenstructuur aan en diverse poelen.

Stuivertje wisselen
Het beheer van het terrein lijkt op stuivertje wisselen. Vanaf de herinrichting voerde Staatsbosbeheer het beheer uit, dat men vervolgens overhevelde naar de Vereniging Boer en Groen Dordrecht. In deze periode kreeg de polder een zogenoemd ‘gazonbeheer’, wat neerkomt op veel maaibeurten in het groeiseizoen.

Uiteindelijk kwam het beheer toch weer in handen van Staatsbosbeheer, die vanaf het begin minder ging maaide. Daarna ontwikkelde zich geleidelijk een enorme bloemenzee in de polder, die de aanblik heeft van een zorgvuldig aangelegde heemtuin met allerlei soorten wilde planten. Het merendeel van al die soorten is echter spontaan opgekomen.

In de huidige bloemenzee domineert de wilde peen, die behoort tot de familie van de schermbloemigen: een soort die met schermen bloeit, samengesteld uit meerdere schermpjes.

Bermen
Wilde peen is een zeer algemeen voorkomende plantensoort, die in de zomer in veel bermen langs onze wegen te zien is en vooral opvalt als de vruchtzetting heeft plaatsgevonden, omdat zich dan een opvallende warrige bol vormt bestaande uit zaden en teruggevouwen omwindselbladen. De plant komt voor in de hele Benelux en onderscheidt zich van de eetbare wortel doordat de penwortel wit, vertakt en minder vlezig is.

Het is een tweejarige plant. Eerst ontstaat een jonge plant die kou nodig heeft voordat ze kan gaan bloeien. In het tweede jaar, na de winter, gebruikt de plant de opgeslagen voedingsstoffen uit de wortel voor de verdere groei, bloei, vrucht- en zaadzetting. Bij aanraking verspreidt de plant een specifieke geur. De plant is rijk aan caroteen en vitamine B en onze eetbare wortel stamt ervan af. Wilde peen wordt, net als andere schermbloemigen, vooral bezocht door korttongige insekten zoals kevers, graafwespen en zweefvliegen.

Lopend langs de bloemenzee ontdek je natuurlijk nog veel meer plantensoorten zoals grote kaardenbol, late guldenroede, pastinaak, glad walstro en citroengele honingklaver. Er bevinden zich ook doodgewone soorten tussen, zoals gewone berenklauw, duizendblad, akkerdistel en speerdistel. Ook stuit ik tot mijn verrassing op bloeiende wilde marjolein.

Aan het eind van mijn wandeling heb ik moeiteloos een lijstje gemaakt met zo’n 40 tot 50 verschillende soorten wilde planten.

Hania’s Polder
Ik loop terug via de Landbouwweg naar de aangrenzende Hania’s Polder, waar een maaimachine heen en weer rijdt. Beurtelings worden de vegetatiestroken gemaaid. ,,Het merendeel van dit terrein wordt twintig keer gemaaid en sommige stroken zeven keer”, zegt de bestuurder van de ronkende maaimachine.

Door een geheel verschillend maaibeleid contrasteren de Louise- en Cannemanspolder en de Hania’s Polder sterk. Vanaf het verhoogde wandelpad langs de Hania’s Polder heb ik mooi zicht op de plasdras staande hooilanden.

De hoge waterstanden zijn blijkbaar een feest voor steltlopers. Kieviten, watersnippen en groenpootruiters scheren voorbij, gevolgd door een groep van zeker 35 kemphanen. Hier en daar scharrelen kleine zilverreigers in het ondiepe water. In de sloot zwemt een meerkoet heen en weer. Uit de snavel bengelen wat stengels groen. Blijkbaar is het tijd voor nog een nestje.

Bron: AD Rivierenland