Artikel Kontakt | Topfokker Nico Bons uit Ottoland maakt droom waar: na jaren de beste van Europa

OTTOLAND • Beste fokker van Europa, beste bedrijfsgroep van Europa, kampioenskoe bij de jonge koeien en de reservekampioen algeheel; met deze prijzenreeks zette Nico Bons begin december tijdens het Europees kampioenschap voor rundvee in Italië als enige deelnemer uit Nederland een unieke prestatie neer.

Een wens die de Ottolandse topfokker al vanaf 2004 koestert kwam zo voor bijna honderd procent uit: de beste van Europa worden. Eén felbegeerde hoofdprijs ging aan Nico Bons voorbij. Een koe van een Italiaanse boer werd algeheel kampioen. “Desondanks zijn wij met een zeer voldaan gevoel teruggekomen naar Nederland. Vanaf 1945 hebben wij nooit koeien gekocht, dit is puur onze eigen foklijn. Daar ben ik heel trots op. Als ik gestopt ben en ik kijk terug en dit is het hoogtepunt, dan ben ik daar tevreden over.”

Een opmerkelijke uitspraak voor een Alblasserwaarder die zich als een terriër vastbijt in een doel dat hij zichzelf gesteld heeft. Alleen het allerbeste is goed genoeg. Aan de deelname aan het kampioenschap ging dan ook een jarenlange voorbereiding vooraf om de eigen koeien maximaal te laten pieken. Het betekende een – en dat is nog voorzichtig uitgedrukt – forse investering in tijd, energie en geld.

Zeker de maanden voorafgaand aan het kampioenschap stond álles in huize Bons in het teken van de koeien. “Het hele plaatje moet voor honderd procent kloppen. Zo wilde ik perse de beste cowfitter (degene die koeien toiletteert voor een show, red.) hebben. Dat is Joel Phoenix, een Canadees. Zijn vrouw is echter op hoog niveau actief in de paardensport en daar levert hij ook een belangrijke bijdrage aan. Gelukkig kon hij voor dit kampioenschap toch tijd voor me vrijmaken. Had hij nee gezegd, dan was het niet doorgegaan.”

Internationaal gezelschap
Het kampioensteam van het gezin Bons bestond daarnaast uit oud-stagiaires. Een internationaal gezelschap; hun thuislanden zijn Zuid-Korea, Canada, Engeland en Frankrijk. “Ik heb nog veel meer verzoeken gehad. Bijzonder, want ze moesten zelf hun reis naar Nederland betalen en ik kon ze geen loon voor hun werk geven. Deelname met een topteam aan zo’n EK staat voor hen heel goed op het cv. Maar ze zijn net als ik ook gek van koeien.”

Want, om het verhaal even te onderbreken, dat was en is de belangrijkste drijfveer voor Nico Bons. De term gek kun je in zijn geval best vervangen door knettergek. Hij geeft het met een brede grijns meteen toe. “Mijn moeder zegt vaak: de koeien hebben het ons bedrijf beter dan de mensen.”

Canadees bedrijf
Natuurlijk is prijzen winnen op een internationaal podium bedrijfsmatig ook interessant. Met een onderscheiden topkoe valt via onder meer de verkoop van embryo’s wereldwijd geld te verdienen. Reservekampioen Koba 245 werd bijvoorbeeld voor een fors bedrag voor 50 procent aan een Canadees bedrijf verkocht. “ “Mijn vader drukte me al op het hart: houd de commerciële kant goed in de gaten.” Hij is even stil. “Ik heb al vaak gedacht: hij had moeten zien wat we bereikt hebben.”

Hij vervolgt: “Maar als je al die opbrengst afzet tegen de investering die zo’n reis naar Italië met zich meebrengt, dan had ik mijn tijd en geld beter anders kunnen besteden. Waarom ik dan toch gegaan ben? Om mijn doel te bereiken zet ik alles opzij. Hobby’s heb ik niet. Als ik naar een bruiloft toe moet en er komt op het bedrijf vijf minuten van tevoren iets tussen, dan kies ik voor de koeien en laat ik het feest schieten. Wat wel heel belangrijk is: Lianne, mijn vrouw, en mijn dochters staan er voor honderd procent achter.” Met een lach: “Zeker mijn dochters zijn bijna net zo fanatiek als ik zelf ben.”

Melkmachine
Terug naar het kampioenschap. Eén van de grootste uitdagingen was de reis, een tocht van bijna 24 uur. “Je kunt koeien niet vertellen wat er gaat gebeuren als ze in de vrachtwagen. Belangrijk is om het ritme waar we ze de afgelopen jaren aan hebben laten wennen zoveel mogelijk overeind te houden. Dezelfde tijden voeren, de eigen melkmachine meenemen om ze te melken, dat soort zaken. Dat gaat ook om de details. De melkmachine stond al te draaien voordat ze de vrachtwagen uitkwamen, om de koeien daarvan niet te laten schrikken.”

De reis verliep zonder problemen. De ‘onderbouwde gok’ om de dieren niet vast te zetten en ze met een dikke laag zaagsel en stro te verleiden om te gaan liggen, pakte goed uit. De show zelf was uiteindelijk uitermate succesvol voor het Ottolandse team.

Realistisch
Terugkijkend geniet Nico nog na, benadrukt hij hoe trots hij is op de gezamenlijke inspanning van zijn gezin en de overige teamleden. Maar er klinkt ook iets anders in door. Wat doe je als je eenmaal op de top staat? Moet je nog jarenlang alles opzij zetten om een topfokker te zijn? Hij is realistisch genoeg om in de spiegel te kijken en zich af te vragen hoe gezond het is om elke beschikbare minuut van de dag in de koeien te steken.

Daar speelt ook in mee dat zijn vader op relatief jonge leeftijd overleed. “Ik ben nog maar een paar jaar af van die leeftijd. Ik heb wel eens gezegd: als ik een Europees kampioen heb, stop ik ermee. Iets heel anders gaan doen, dat zou zomaar kunnen. Ik hoop dat als in de toekomst mijn dochters het bedrijf overnemen, ik een stapje terug kan doen.”

Bron: het Kontakt/Beeld: Aangeleverd (oudere foto)